Barbary posiadają wysoko rozwiniętą intuicję, która pomaga w rozwiązywaniu problemów. Kobiety o tym imieniu cenią sobie samotność i uwielbiają samotne wędrówki bez wyznaczonego celu. Iść prosto przed siebie, to idealna metoda na odzyskanie spokoju ducha. Często Barbary skrywają swoją prawdziwą naturę, zwłaszcza przed obcymi osobami. Nie są zbyt ekstrawertyczne, ale wraz z rozwojem znajomości pokazują swoje prawdziwe oblicze. To wspaniałe przyjaciółki, które potrafią wczuć się w sytuacje najbliższych i zawsze służą dobrą radą.
Kobiety noszące to imię mają tendencje do emocjonalnych huśtawek. W jednej chwili mogą zarażać śmiechem, lecz po kilku minutach wpadają w przygnębiający nastrój. W takich sytuacjach najczęściej potrzebują odpoczynku od zgiełku, bowiem zbyt duże spotkanie towarzyskie może stać się przyczyną zmęczenia i dodatkowego stresu. Barbary najchętniej spędzają wolny czas na świeżym powietrzu, ale nie należą do usportowionych osób. Bardziej preferują spokojne spacery niż bieganie lub jazdę na rowerze. Spokój i harmonia, to wyznaczniki ich szczęśliwego życia.
Barbary mają doskonałą pamięć i szybko nie zapominają zniewag lub porażek. Wszelkie niepowodzenia traktują jako niepokonaną przeszkodę w życiu. I często potrzebują pomocy ze strony bliskich osób i rodziny. W miłości Barbary zachowują się trochę jak rozkapryszone małe dziewczynki. Lubią zwodzić mężczyzn i często marzą o księciu na białym koniu, lecz gdy on nie przybywa, to muszą zadowolić się zwykłymi śmiertelnikami. Barbary uwielbiają przebierać wśród panów, choć należą do osób zaborczych i zazdrosnych. Gdy pokochają prawdziwą miłością to strzegą swych mężczyzn jak największych skarbów przed pozostałymi księżniczkami. Ale częste wahania nastroju sprawiają, że tylko najtwardsi i najcierpliwsi panowie pozostają na placu boju. A zwycięzca otrzyma nie tylko jej serce, ale także wierność i miłość, która może trwać tak długo dopóki śmierć ich nie rozłączy.
Patronką imienia jest św. Barbara z Nikomedii. Nie istnieją źródła, które dokładnie opisują jej życie oraz śmierć. Według legendy, św. Barbara była piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (Azja Mniejsza). W czasie pobieranych nauk w Nikodemii, poznała chrześcijaństwo i w wyniku prowadzonej korespondencji z wielkim filozofem oraz pisarzem Orygenesem z Aleksandrii, przyjęła chrzest, a także złożyła ślub czystości. Ojciec uwięził córkę w wieży, próbując zmusić ją do wyrzeknięcia się wiary, lecz św. Barbara trwała w swoim postanowieniu. Gdy kara nie osiągnęła zamierzonego skutku, to ojciec postawił dziewczynę przed sądem, który skazał św. Barbarę na liczne tortury. Gdy jednak one umocniły wiarę św. Barbary, to sędzia wydał wyrok śmierci. Oprawcą został jej ojciec, który po ścięciu głowy córki, zginął rażony piorunem. Kult św. Barbary należy do najbardziej powszechnych, zaś sama święta jest patronką wszystkich osób narażonych na nagłą i niespodziewaną śmierć. W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu, z koroną na głowie, niekiedy w czepku. Atrybutami patronki są: anioł z gałązką palmową, dwa miecze u jej stóp, gałązka palmowa, kielich, księga, lew u stóp, miecz, monstrancja lub wieża.
Patronka imienia została wymieniona już w modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II (XI wieku) pod datą 4 grudnia. I w tym dniu corocznie przypada liturgiczny obchód ku czci św. Barbary. W niektórych krajach święta uważana jest za towarzyszkę św. Mikołaja i to ona obdarowuje dzieci prezentami.
Wpisz imię i kliknij przycisk by wyszukać.