Do najbliższych obchodów Dnia Raju zostało 12 dni.
W 2024 roku Dzień Raju przypada na 24 grudnia (wtorek).
24 grudnia obchodzony jest Dzień Raju. To także dzień wspominania Ewy, matki rodzaju ludzkiego. Kiedyś wierzono, że Wigilia Bożego Narodzenia jest dniem, w którym następuje odnowienie dziejów, a historia zaczyna się od początku. Na ten jeden dzień raj zstępował na ziemię. W trakcie Wigilii dochodziło do wszechpojednania – żywych i zmarłych, ludzi i zwierząt. 24 grudnia był także dniem, w którym wspominano historię Drzewa Dobra i Zła oraz skuszenia Ewy przez Szatana w postaci węża.
Biblijny raj, zwany Edenem stanowił pierwsze miejsce życia Adama i Ewy, także pierwszych ludzi na świecie. W ogrodzie para mogła korzystać ze wszelkich dobrodziejstw z wyjątkiem drzewa poznania dobra i zła, którego owoce były zakazane. Jednak Szatan zmieniony w węża skusił Ewę, która spróbowała zakazanego owocu, a następnie poczęstowała nim Adama. Za nieposłuszeństwo wobec Boga oboje zostali wygnani z raju, którego od tej pory strzegły cheruby i wirujący ognisty miecz. Na szczęście Bóg zapowiedział nadejście Zbawiciela świata, który przywróci zakłócony przez grzech pierworodny porządek oraz zapewni ludziom zbawienie. Opowieść o Edenie została zawarta w Księdze Ezechiela oraz w Księdze Rodzaju.
Historia Adama i Ewy również znalazła się w apokryfie pochodzącym z I wieku. Apokryf zatytułowany „Życie Adama i Ewy” przedstawiał dalsze losy pierwszych ludzi. Według niego życie prarodziców miało objawić się Mojżeszowi na Górze Synaj, kiedy Bóg przekazał prorokowi Dekalog. Po wypędzeniu z Edenu, Adam i Ewa postanowili odpokutować własny grzech. Ewa zanurzyła się w wodach Tygrysu na 37 dni, a Adam w Jordanie na 40 dni. Po 18 dniach zjawił im się Szatan, który pod postacią anioła próbował przekonać ich o zaprzestaniu pokuty. Adam poznał upadłego anioła i wypomniał zaznane przez niego cierpienia. Szatan przyznał się, że przyczyną skuszenia prarodziców była zazdrość i nienawiść do rodzaju ludzkiego. Z kolei inne podania twierdzą, że Adam został pochowany w okolicach Hebronu lub Kalwarii, gdzie krople krwi umierającego Chrystusa padły poprzez szczeliny spękanej trzęsieniem ziemi na czaszkę praojca.