Marcin nie posiada dużego grona bliskich znajomych. Raczej otacza się ludźmi o podobnym do niego charakterze. Jest spokojny i zrównoważony, tak więc trudno go wyprowadzić z równowagi. Nie lubi tłumów i dużych imprez, tak więc najchętniej spędza czas w domu przy ulubionej lekturze. Najczęściej nie znajduje się na pierwszym miejscu, lecz woli zjamować pozycję obserwatora. Wyróżnia się szczególnymi manierami oraz chętnie niesie bezinteresowną pomoc. Marcin posiada wrażliwie serce, które bardzo łatwo zranić. Choć na zewnatrz nie okazuje emocji, to w jego duszy toczy się burza uczuć.
W życiu uczuciowym, Marcin poszukuje kobiety o dojrzałym i spokojnym charakterze. Na pierwszym miejscu stawia dobro rodzinne i od wczesnych lat marzy o własnym domu pełnym miłości i ciepła. Dla szczęścia najbliższych gotowy jest do poświęcenia swoich ambicji i nieraz podporządkowuje się codziennym obowiązkom. Jest wiernym partnerem oraz dobrym ojcem, ale pod warunkiem, że przy partnerce odnajdzie szczęście. W przypadku nieudanego związku, często ucieka od kolejnych prób szukania miłości, bowiem obawia się odrzucenia oraz zranienia. I musi minąć dużo czasu, zanim zdecyduje się na poważny związek. Ale nawet, gdy spotka miłość swojego życia, to nie wychodzi pierwszy z inicjatywą, lecz czeka na działanie ze strony kobiety.
Patronem imienia jest św. Marcin, biskup z Tours. Święty urodził się ok. 316 roku w Panonii, na terenie dzisiejszych Węgier, w rodzinie pogańskiej, zaś jego ojcec był rzymskim trybunem wojskowym. W wieku 15 lat wstąpił do armii Konstancjusza II. Według legendy, w czasie służby Święty oddał żebrakowi połowę swej opończy, a następnej nocy ukazał się jemu Chrystus odziany w ten płaszcz i mówiący do aniołów: "To Marcin okrył mnie swoim płaszczem". Marcin przyjął wiarę i opuścił wojsko. Po pewnym czasie osiadł jako pustelnik na wysepce Gallinaria w pobliżu Genui, gromadząc wokół siebie wielu uczniów. W 361 roku założył pierwszy klasztor w Galii - w Liguge. Dziesięć lat później, mimo jego sprzeciwu, lud wybrał go biskupem Tours. Zmarł 8 listopada 397 roku w Candes podczas podróży duszpasterskiej, zaś jego ciało pochowano trzy dni później. Relikwie jego spoczywają w bazylice wzniesionej ku czci Świętego, zaś on sam jest patronem Francji, królewskiego rodu Merowingów, diecezji w Eisenstadt, Mainz, Rotterburga i Amiens; dzieci, hotelarzy, jeźdźców, kawalerii, kapeluszników, kowali, krawców, młynarzy, tkaczy, podróżników, a także żołnierzy i żebraków. W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupa lub jako żołnierz oddający płaszcz żebrakowi. Do jego atrybutów należą: dzban, gęś na księdze, gęś u jego stóp, koń, księga, model kościoła, dwa psy lub żebrak u jego stóp.
W Polsce imię to pojawiło się w XII wieku, a dokładnie to w księgach przyjęć do prawa miejskiego w Krakowie, pod rokiem 1393 zanotowano to imię z pisownią Marczin. Początkowo występowało w następujących formach: Marcin, Morcin, Mercin, Martyn, a także w skróceniach i spieszczeniach: Marcinek, Marcisz, Marsz, Mach, Masz, Mercisz, Martynko, Martynek. Od imienia również pochodzą nazwiska: Marciniec, Morciniec, Marcinowicz, Martynowicz, Marcinkowski, Marciszewski, Martynkowski, Marcinek, Morcinek, Martyszewski.
Wpisz imię i kliknij przycisk by wyszukać.