Obchody Międzynarodowego Dnia Szopa Pracza były 32 dni, czyli 1 miesiąc i 2 dni temu.
W 2024 roku obchody Międzynarodowego Dnia Szopa Pracza przypadły na 1 października (wtorek).
Szop pracz to zwierzę, które ma dwa oblicza – ujmujący wygląd, inteligencja czy sprawność to ta lepsza strona. Z drugiej, jest on dzikim stworzeniem, zdolnym do atakowania zwierząt domowych, upraw, przenosi też choroby. Międzynarodowy Dzień Szopa Pracza (International Raccoon Appreciation Day) to okazja, by poznać je bliżej, zwłaszcza, że żyją także w Polsce.
Międzynarodowy Dzień Szopa Pracza
Święto zawdzięczamy pewnej dziewczynie z Kalifornii, która w 2002 roku uświadamiała społeczeństwo w temacie znaczenia szopów w ekosystemie. Wkrótce inicjatywa rozprzestrzeniła się na cały kraj, skutkiem czego było uchwalenie oficjalnego święta obchodzonego 1 października. Międzynarodowy Dzień Szopa Pracza ma na celu zachęcenie do bliższego przyjrzenia się tym zwierzętom, poznania ich ważnej roli w ekosystemie. Inicjatywa ta, choć dedykowana szopom, w zamyśle odnosi się także do innych niezrozumianych stworzeń, jak kojoty czy gryzonie.
Obchody święta skupiają się na uświadamianiu ludzi na temat życia i zwyczajów tych ssaków, choćby informowaniu, że nie jest to zwierzę domowe. To ważne, ponieważ szop często ujmuje swoim wyglądem, ale trzeba pamiętać, że to zwierzę dzikie. Może narobić w domu dużo zniszczeń a nawet zaatakować. Dużym problemem jest również to, że szopy przenoszą choroby: m. in. wściekliznę, toksoplazmozę, świerzbowca i Baylisascaris procyonis (glista szopia). Mogą zarażać nimi zarówno człowieka, jak i kota, psa czy króliki.
W Stanach Zjednoczonych w tym dniu wiele ogrodów zoologicznych i organizacji zajmujących się dziką przyrodą organizuje specjalne wystawy i prowadzi prezentacje edukacyjne na temat tego nocnego zwierzęcia. Spacery na łonie natury i darowizny na rzecz lokalnych organizacji ratujących dziką przyrodę to także sposób na świętowanie tego dnia.
Szop pracz – wszystkożerny łowca
Szopy pracze to futrzane, średniej wielkości zwierzęta z ciemnymi maskami wokół oczu. Ich pierwotnym siedliskiem są lasy mieszane w Ameryce Północnej i Środkowej, Europie i Japonii. Zamieszkują nory, drzewa i wszystkie miejsca, gdzie występuje żywność. Szopy nie należą bowiem do wybrednych stworzeń, jedzą praktycznie wszystko: żaby, żółwie, larwy, ślimaki, robaki, króliki, ptaki, jaja, skorupiaki, owoce i warzywa, kompost, nasiona, orzechy. W obszarach zamieszkanych przez ludzi często przeszukują śmieci czy wyjadają karmę innych zwierząt. Szopy żywią się też padliną oraz jajkami, stąd włamują się do kurników i je kradną. Natura obdarzyła je wyostrzonym zmysłem dotyku, dzięki dużej liczbie receptorów na dłoniach mogą poruszać się w ciemności i rozpoznawać pokarm, nie widząc go.
Są istotami nocnymi, najbardziej aktywne są późnym latem i jesienią, szukając pożywienia, aby przytyć na zimę. Nie hibernują, ale też nie są aktywne. Podczas zimnych miesięcy głównie śpią, żyjąc z zapasów tłuszczu, zwykle z innymi przedstawicielami swojego gatunku, gdyż są zwierzętami bardzo towarzyskimi. Żyją w grupach do 20 osobników i często dzielą ze sobą jedzenie i nory. Długość życia szopa wynosi około 3-5 lat.
Dlaczego szop pracz nazywa się pracz?
Warto wyjaśnić skąd taka nietypowa nazwa tych zwierząt. Okazuje się bowiem, że skojarzenie z praniem jest jak najbardziej słuszne. Szopy żyjące na wolności płuczą jedzenie z zanieczyszczeń takich jak rośliny czy drobiny ziemi. Zanoszą pokarm do wody i pocierają przednimi łapkami, co przypomina pranie. Przedstawiciele tego gatunku chętnie szukają też pożywienia pod wodą. Osobniki żyjące w niewoli po prostu naśladują ich ruchy.
Szopy w Polsce
Wiele osób kojarzy szopa jedynie ze zdjęć czy filmów, ewentualnie jako bohatera kreskówek czy komiksów (np. „Strażnicy Galaktyki”). Okazuje się jednak, ze zamieszkują one także Polskę. W latach 30. XX wieku sprowadzono je do Europy (głównie Niemcy, Francja), by z jego futra wytwarzać płaszcze czy szale. Z czasem szopy przeniknęły z ferm futerkowych na wolność, a widoczny wzrost jego populacji miał miejsce w latach 90. Najwięcej żyje ich w województwach lubuskim i zachodniopomorskim, można napotkać je na przykład w Parku Narodowym „Ujście Warty” oraz w rezerwacie „Łęgi Słubickie”.
Według naukowców, obecnie szop pracz kolonizuje Polskę w tempie 80-100 km na 5 lat. Choć dla człowieka nie stanowią większego zagrożenia (poza wspomnianymi przenoszonymi chorobami), to są szkodliwe w stosunku do innych zwierząt, mogą niszczyć też uprawy czy gospodarstwa. Unia Europejska zabrania ich transportu, importu oraz hodowli.