Obchody Międzynarodowego Dnia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego były 9 dni temu.
W 2024 roku obchody Międzynarodowego Dnia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego przypadły na 12 grudnia (czwartek).
12 grudnia to bardzo ważna data w kalendarzu świąt nietypowych. W tym dniu obchodzimy bowiem Międzynarodowy Dzień Ubezpieczenia Zdrowotnego, którego celem jest zapewnienie wszystkim ludziom dostępu do tej usługi medycznej i dążenie, by była ona na jak najwyższym poziomie.
Historia Międzynarodowego Dnia Ubezpieczenia Zdrowotnego
Istotnym dniem w procesie uchwalenia Międzynarodowego Dnia Ubezpieczenia Zdrowotnego był 12 grudnia 2012 roku. Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych zatwierdziło wtedy rezolucję, która wzywała kraje członkowskie do wprowadzenia i utrzymania na wysokim poziomie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Stwierdzono, że każdy człowiek powinien mieć dostęp do niedrogiej, a zarazem skutecznej opieki zdrowotnej. Pod tym pojęciem kryją się m. in. badania profilaktyczne, leczenie, porady medyczne, rehabilitacja. Na całym świecie ponad sto milionów ludzi pogłębia się w ubóstwie oraz chorobach ponieważ nie stać się ich na odpowiednią opiekę lub nie otrzymuje niezbędnych świadczeń zdrowotnych.
Na pamiątkę uchwalenia rezolucji, kilka lat później powstał Międzynarodowy Dzień Ubezpieczenia Zdrowotnego. Każdego roku święto ma swoje własne motto, np. „Jedność w kwestii powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego: nadszedł czas na wspólne działania”. W ramach święta prowadzone są kampanie społeczne, konferencje, zajęcia w szkołach czy punkty informacyjne w szpitalach czy placówkach zdrowia. ONZ zachęca wszystkich do promowania święta także w Internecie czy telewizji. W końcu wszyscy na tym skorzystają - jak pokazują badania, inwestycja państw w odpowiedni poziom opieki medycznej przynosi ogrom korzyści. Są to m. in. dobra kondycja fizyczna i psychiczna, wzrost długości życia, ochrona przed epidemiami, zmniejszenie ubóstwa i ryzyka głodu. Międzynarodowy Dzień Ubezpieczenia Zdrowotnego może też wpłynąć na rozwój gospodarczy, bowiem utrzymanie odpowiedniej opieki zdrowotnej generuje nowe miejsca pracy, czy wspomaga równość płci.
Ubezpieczenie zdrowotne w Europie
Pierwsze inicjatywy związane z krajowym systemem ubezpieczeń pojawiły się w Niemczech. W 1883 roku uchwalono tam ustawę o ubezpieczeniu chorobowym, w związku z czym przedsiębiorcy musieli zapewnić swoim pracownikom zabezpieczenie na wypadek choroby. Fundusze pochodziły ze składek, które odprowadzali pracownicy i pracodawcy. Wkrótce rozwiązania oparte na tym systemie zaczęto stosować w innych krajach, m. in. w Zjednoczonym Królestwie (ustawa o ubezpieczeniu społecznym z 1911 roku), Imperium Rosyjskim (1912 rok). W latach 30 XX wieku podobne systemy obowiązywały we większości państw Europy Zachodniej i Środkowej.
Obecnie niemal wszystkie systemy europejskie są finansowane poprzez połączenie wkładów publicznych i prywatnych. Większość funduszy pochodzi z dochodów podatkowych (np. w Portugalii, Hiszpanii, Danii i Szwecji). W takich krajach jak Niemcy, Francja czy Japonia duża część funduszy pozarządowych generowana jest ze składek pracodawców i pracowników na fundusze chorobowe. Warto przedstawić dla przykładu jak wygląda w trzech państwach; w kraju naszych sąsiadów i pomysłodawców ubezpieczeń zdrowotnych, czyli w Niemczech, a także USA i Polsce.
Ubezpieczenie zdrowotne w Niemczech
Jest ono obowiązkowe dla każdego mieszkańca, dostępne jest ubezpieczenie prywatnego i państwowe. W przypadku korzystania z usług prywatnych, należy jednak przekroczyć określony dochód roczny, około 60 tysięcy euro. Najważniejsze różnice pomiędzy nimi są takie, że w ubezpieczeniu państwowym nazywanym również ustawowym są stałe składki, bezpłatne świadczenia i wszyscy mają dostęp do tych samych usług. Prywatne ubezpieczenie oznacza za to większą swobodę w dobieraniu zakresu opieki zdrowotnej, a wysokość składki ustala się m. in. na podstawie wieku czy stanu zdrowia. Koszty leczenia są natomiast refundowane.
Ubezpieczenie zdrowotne w Polsce
W Polsce pierwszy system mający zapewnić obywatelom opiekę zdrowotną wprowadzono w 1919 roku, był to dekret o obowiązkowym ubezpieczeniu na wypadek choroby. Rok później powstała pierwsza ustawa ubezpieczeniowa, ale objęła jedynie pracowników najemnych. Model ten oparto na niemieckim modelu Kas Chorych. W 1933 roku wprowadzono ubezpieczalnie społeczne i zakłady ubezpieczeń społecznych. Kolejne ważne etapy w polskim systemie opieki zdrowotnej datuje się na okres po zakończeniu II wojny światowej. System centralnego planowania polegał na tym, że środki na te cele pochodziły ze Skarbu Państwa. Wraz ze zmianami ustrojowymi po 1989 roku rozpoczęto także kształtowanie nowego systemu ochrony zdrowia, w 1997 roku wprowadzono obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne na mocy uchylonej Ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z dnia 6 lutego 1997 r. W tym samym roku uchwalono Konstytucję, która zagwarantowała prawo do ochrony zdrowia oraz do równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej, które finansowane są ze środków publicznych. Świadczenia osobom ubezpieczonym udzielane są ze składek na ubezpieczenie zdrowotne, osoby nieubezpieczone mają prawo do świadczeń opieki ze środków publicznych.
W Polsce naszym kraju ubezpieczenie obowiązkowe i dobrowolne. Temu pierwszemu podlegają m. in. osoby zatrudnione na umowę o pracę, prowadzące działalność gospodarczą, rolnikom, bezrobotnym zarejestrowanym w Urzędzie Pracy, emerytom. Np. w przypadku pracownika składkę do ZUS odprowadza pracodawca. Dzięki ubezpieczeniu dobrowolnemu osoby nie spełniające określonych kryteriów (np. bez etatu) mogą we własnym zakresie podpisać umowę z NFZ i samodzielnie odprowadzać składki.
Ubezpieczenie zdrowotne w USA
Nieco inaczej niż w Europe wygląda sytuacja w USA. Tam kwestia ubezpieczenia zdrowotnego jest dość skomplikowana i co od razu należy zaznaczyć – bardzo droga w porównaniu nie tylko z Polską, ale i wieloma krajami wysokorozwiniętymi. Przede wszystkim nie ma tak, że pracodawca odprowadza całościową składkę za pracownika i ten ma to z głowy. Model ubezpieczenia zdrowotnego opiera się na polisach, które należy wykupić sobie samemu. Co ważne, ubezpieczenie dostępne jest w określonym czasie – od października do stycznia. Po upływie tego okresu można je nabyć tylko w uzasadnionych przypadkach. Pracodawca opłaca jedynie część stawki (firmy zatrudniające do 50 osób, nie muszą tego robić. Podobnie zresztą jak pracownik – to jego wybór), dlatego kwestia ubezpieczenia jest bardzo ważną kwestią na rynku pracy w USA. Równie dobrze może to być 90%, 80%, jak i 50%. Na najwyższy pułap mogą liczyć oczywiście ludzie zatrudnieni w korporacjach czy prestiżowych firmach. Dla Amerykanina wizyta u lekarza czy pobyt w szpitalu zawsze łączy się więc z dodatkową opłatą. Generalnie – ubezpieczenie zdrowotne w Ameryce to drogi interes, a na cenę duży wpływ ma miejsce zamieszkania, to jaki jest tam dostęp do badań, wizyt u specjalistów, konkurencja wśród firm ubezpieczeniowych.