Do Adwentu zostało 179 dni, czyli 5 miesięcy i 26 dni.
W 2020 roku Adwent przypada na okres od 29 listopada (niedziela) do 24 grudnia (czwartek).
Adwent w języku łacińskim oznacza przyjście (advenio - przychodzić), co odzwierciedla przesłanie tego wydarzenia. Jest nim bowiem oczekiwanie na pamiątkę pierwszego przyjścia – wcielenia, znanego pod nazwą narodzin Chrystusa. Ramy czasowe adwentu w Kościele chrześcijańskim obejmują cztery niedziele poprzedzające Święto Bożego Narodzenia, kończy się on o zmierzchu 24 grudnia. Adwent rozpoczyna kolejny rok liturgiczny.
Adwent ma uświadomić katolików i ewangelików o tym, że oczekują na ponowne przyjście Zbawiciela. Głównym kolorem kościołów podczas adwentu jest fiolet symbolizujący czas pokuty i refleksji – nakrywa się nim ołtarz, kapłan nosi ornat w tym kolorze. W Kościele katolickim w czasie adwentu odprawia się roraty, to msze święte na pamiątkę przekazania nowiny od archanioła Gabriela do Maryi Panny, że zostanie ona Matką Dziecka Bożego. Odbywają się zazwyczaj wcześnie rano, co wpływa na ich niepowtarzalnych klimat. Wierni modlą się bowiem przy świetle zapalonych świec, dziękując Maryi za urodzenie Syna Bożego i oczekując na wybawienie świata.
Przebieg adwentu
Pierwsze dwa tygodnie adwentu skupiają się na paruzji, czyli ostatecznym przyjściu Chrystusa na końcu świata. Kapłani przytaczają m. in. słowa proroków Izajasza i Jana Chrzciciela. Charakterystyczne dla drugiej części adwentu są tzw. antyfony, czyli wersy w liturgii chrześcijańskiej rozpoczynające i kończące modlitwę lub pieśń. W drugiej części adwentu tzw. wielkie antyfony nazywane są również antyfonami „O". Każda z nich rozpoczyna się od wspomnienia jednego z tytułów Chrystusa, np. „O Radix" – „O Korzeniu" (Różdżko Jessego) albo „O Sapientia" – „O Mądrości". Pierwsze tytuły określeń tworzą akrostych – czytane od końca (czyli od dnia 23 do 17 grudnia) tworzą zdanie „Ero cras", co po łacinie oznacza „przyjdę jutro". Trzecia niedziela adwentu to z kolei niedziela Gaudete: Radości. Zamiast fioletowych barw pojawiają się różowe szaty, co dodatkowo podkreśla radość z przyjścia Jezusa. Ostatni tydzień adwentu bezpośrednio nawiązuje natomiast do narodzenia Zbawiciela, co jest wypełnieniem wszystkich obietnice złożonych przez Stwórcę. Charakterystyczne dla każdej mszy są słowa: „abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa”.
Historia adwentu
Historia adwentu zbiega się z początkami obchodzenia Bożego Narodzenia. Pierwsze wzmianki można znaleźć w liturgii hiszpańskiej z IV wieku. W tym przypadku adwent miał charakter pokuty i ascezy, podobnie jak w liturgii galicyjskiej z V wieku. Jego pierwotnym założeniem było bowiem przygotowanie katechumenów do otrzymania sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, szczególnie chrztu. Biskup Perpetuus z Tours nakazał walczenie z pokusami także wiernym, by od dnia wspomnienia świętego Marcina (11 listopada) do świąt Bożego Narodzenia pościli trzy razy w tygodniu. W Rzymie adwentu zaczęto przestrzegać w VI wieku, miał on już jednak nieco radośniejszy wydźwięk, związany z oczekiwaniem na dobrą nowinę, jaką jest przyjście Pana.
Przesłanie oraz założenia adwentu praktycznie nie zmieniły się do dzisiaj. Dawniej był okres, podczas którego w Kościele katolickim obowiązywał post (zachowywane to zostało w liturgii wschodniej i Kościele grekokatolickim). Dziś jest inaczej, jednak duchowni zachęcają do zachowania umiaru alkoholu, obżarstwa czy wybranych aktywności/przyjemności.
Najważniejsze zwyczaje i symbole adwentowe to:
- wieniec adwentowy: składa się on z gałązek choinki, na każdej z nich umieszcza się 4 świece, na każdą niedzielę. W pierwszą niedzielę adwentu odpala się świece pokoju, w drugą wiary, symbol trzeciej to miłość, a cały rytuał kończy świeca nadziei. Swoją symbolikę mają także poszczególne elementy wieńca. Zielone gałązki to życie oraz nadzieja, świece to światło, nadchodząca Światłość, natomiast forma wieńca to odniesienie do kręgu – powracającego cyklu życia.
- Wiele osób używa kalendarza adwentowego do odliczania pierwszego dnia adwentu do Wigilii Bożego Narodzenia. Ten pomysł zapoczątkowali w XIX wieku luteranie z Niemiec i szybko rozprzestrzenił się on na cały świat. Przyjmują one najróżniejsze formy, pierwsze zrobione zostały w formie zegara z cyframi. Szczególnie popularne były natomiast kalendarze adwentowe z czekoladami, ukrytymi za otwieranymi okienkami.