2 września to bardzo ciekawe święto obchodzone w Wielkiej Brytanii. Właśnie tego dnia w 1752 Królestwo Brytyjskie straciło 11 dni z kalendarza. Jak to możliwe?
Kalendarz gregoriański to dzisiejszy kalendarz międzynarodowy, nazwany na cześć człowieka, który wprowadził go po raz pierwszy w 1582 roku, papieża Grzegorza XIII.
Przed 1752 rokiem Wielka Brytania i jej imperium stosowały się do kalendarza juliańskiego, wprowadzonego po raz pierwszy przez Juliusza Cezara w 46 rpne Jednak ten kalendarz miał wbudowany błąd 1 dnia na 128 lat, z powodu błędnego obliczenia roku słonecznego o 11 minut. Miało to wpływ na datę Wielkanocy, tradycyjnie obchodzoną 21 marca, ponieważ z każdym mijającym rokiem zaczęła się ona coraz bardziej oddalać od równonocy wiosennej.
Aby rozwiązać ten problem, wprowadzono kalendarz gregoriański. Jest to kalendarz słoneczny oparty na 365-dniowym roku podzielonym na 12 miesięcy. Każdy miesiąc składa się z 30 lub 31 dni, a jeden miesiąc, luty, składa się z 28 dni. Rok przestępny co 4 lata dodaje dodatkowy dzień do lutego, co oznacza, że trwa 29 dni
Ustawa o kalendarzu (nowy styl) z 1750 r. Wprowadziła kalendarz gregoriański do Imperium Brytyjskiego, dostosowując Wielką Brytanię do większości Europy Zachodniej.
Jego wprowadzenie nie było proste. Oznaczało to, że rok 1751 był rokiem krótkim, trwającym zaledwie 282 dni od 25 marca (Nowy Rok w kalendarzu juliańskim) do 31 grudnia. Rok 1752 rozpoczął się wówczas 1 stycznia.
Pozostał problem dostosowania kalendarza używanego w Anglii do kalendarza używanego w Europie. Trzeba było to skorygować o 11 dni: „dni stracone”. Zdecydowano, że po środzie 2 września 1752 r. Nastąpi czwartek 14 września 1752 r.
Kiedy rząd brytyjski zdecydował się zmienić kalendarz i pominąć te 11 dni, wielu ludzi błędnie wierzyło, że ich życie zostanie skrócone o 11 dni. Ludzie byli również nieszczęśliwi i podejrzliwi z powodu przesunięcia dni świętych i świąt, w tym daty
Wielkanocy. Wiele osób sprzeciwiło się również narzuceniu tego, co uważali za kalendarz „papieski”.
Niektórzy na tym zyskali – należał do nich William Willett z Endon. Założył się wtedy podobno, że przetańczy bez przerwy 12 dni. Zaczął tańczyć 2 września 1752 roku, a zakończył taniec 14 września – fizycznie dzień później. Osoby, z którymi się założył, nie były zadowolone.
Wielka Brytania nie była ostatnim krajem, który wprowadził nowy kalendarz. W Europie najpóźniej do kalendarza gregoriańskiego dołączyła Grecja (dopiero w 1923 roku) i Turcja w 1927 roku. I tak jest to nic przy Arabii Saudyjskiej, która wprowadziła kalendarz w 2016 roku! Podobno było to spowodowane względami ekonomicznymi (w kalendarzu muzułmańskim rok ma 354/355 dni, więc po zmianie pracownicy pracują za takie samo wynagrodzenie o 11 dni dłużej).
Korekta kalendarza a rok podatkowy w UK Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego rok podatkowy w Wielkiej Brytanii zaczyna się w mało prawdopodobnym dniu 6 kwietnia, a nie 1 stycznia?
Oficjalnym początkiem roku w kalendarzu juliańskim był Dzień Matki Bożej (25 marca) i był to jednocześnie oficjalny początek roku podatkowego. Jednak wprowadzenie nowego kalendarza i utrata jedenastu dni w 1752 r. Spowodowały, że data ta została zmieniona na 5 kwietnia 1753 r., Aby uniknąć utraty 11 dni wpływów podatkowych. Kolejna zmiana została wprowadzona do daty w 1800 r., Ponieważ byłby to rok przestępny w kalendarzu juliańskim, ale nie w nowym kalendarzu gregoriańskim. Tak więc ponownie rok podatkowy został przedłużony, a data zmieniona na 6 kwietnia, gdzie pozostaje do dziś.