Druga niedziela Adwentu przybliża powoli wiernych do punktu kulminacyjnego tego okresu, jakim jest powtórne przyjście na świat Jezusa.
Samo słowo Adwent pochodzi z łaciny i oznacza właśnie „przyjście”. Dla starożytnych Rzymian było ono jednak zarezerwowane dla Cezara, tak określano jego oficjalne, zaplanowane wizyty. W stosunku do Syna Bożego używano go w kontekście jego podwójnego przyjścia - jako wcielenia człowieka i jako sędziego w chwale - na końcu świata.
Druga niedziela
Adwentu to jednocześnie w polskim Kościele katolickim
Dzień Modlitwy i Pomocy Materialnej Kościołowi na Wschodzie. Inicjatywa, zapoczątkowana w 2000 roku, ma na celu wspieranie katolików w takich krajach jak Białoruś, Rosja, Ukraina czy w państwach Azji Środkowej. W drugą niedzielę Adwentu w całym kraju nabożeństwa odprawiane są w intencji naszych rodaków (choć nie tylko) na Wschodzie, a zebrane pieniądze idą na cele związaną z pomocą dla tamtejszego Kościoła. Dzięki temu odbudowuje i remontuje się tamtejsze świątynie czy kupuje sprzęt liturgiczny, literaturę. W pewnym sensie wpisuje się to w charakter Adwentu, jako okresu przygotowania do świąt Bożego Narodzenia. To przecież czas, kiedy szczególnej mocy nabierają przeróżne akcje pomocowe, wspieranie się nawzajem.
Oprócz tematu katolików na Wschodzie, podczas nabożeństwa kapłani dużą wagę przywiązują do postaci proroka Jana Chrzciciela. To on ochrzcił Jezusa i nazwał go „Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata”. W drugą niedzielę Adwentu na wieńcu adwentowym zapala się świecę wiary, jako symbol wiary patriarchów Narodu Izraelskiego jako wdzięczność za dar Ziemi Obiecanej.