Skala ewakuacji zależy od kontekstu zdarzenia. W przypadku pożaru budynku, ewakuacja dotyczy niewielkiej grupy osób, zaś w sytuacji kataklizmów lub działań konfliktów zbrojnych, wymaga ona odpowiedniego przygotowania logistycznego. Można wyszczególnić ewakuację planową i doraźną. Ewakuacja planowa opiera się na wcześniejszym przygotowaniu przemieszczenia ludności z zagrożonych terenów. Szczegóły ewakuacji planowej ustalane są w przypadku konfliktów zbrojnych. Ewakuacja doraźna natychmiast jest przeprowadzona w sytuacji bezpośredniego zagrożenia dla życia oraz zdrowia ludności. Przemieszczenie ludności również zależy od miejsca przeprowadzanej akcji, na przykład ewakuacja medyczna przeprowadzana jest w szpitalach bądź na polach walki.
Każda ewakuacja opiera się na określonych zasadach. Do najważniejszych należą między innymi prowadzenie odwrotu na obszarze macierzystego województwa lub województw sąsiednich. Ewakuacji podlegają wszystkie osoby z wyjątkiem osób posiadających karty mobilizacyjne do sił zbrojnych lub karty mobilizacyjno-organizacyjne do jednostek podlegających militaryzacji. Również osoby należące do formacji obrony cywilnej i służb ratowniczych, pracowników zakładów pracujących na rzecz obronności kraju i zapewniających środki do przetrwania ludności oraz osób, którym powierzono ochronę pozostawionego mienia nie podlegają ewakuacji. W każdej ewakuacji biorą udział jednostki organizacyjne zapewniające bezpieczeństwo lub opiekę medyczną zagrożonej ludności oraz wykorzystywane są wszelkie dostępne środki transportu. W przypadku niewystarczającej ilości tych środków, przeprowadzana jest ewakuacja kombinowana (środku własne i przydzielone).
Szef Obrony Cywilnej Kraju odpowiada za planowanie, przygotowywanie i kierowanie ewakuacji ludności. W poszczególnych rejonach objętych ewakuacją tworzy się miejsca niezbędne do udzielenia pomocy zagrożonej ludności. Powołuje się między innymi szpitale polowe, rejony kierowania, strefy segregacji, rejony ewakuacyjne czy dodatkowe punkty pomocy medycznej.