Historia tramwajów elektrycznych w Polsce rozpoczęła się od 1893 roku, kiedy na ulicach Wrocławia pojawiły się tramwaje elektryczne. Następnie powstała sieć tramwajowa we Lwowie w 1894 roku, która została uruchomiona z okazji Powszechnej Wystawy Krajowej. Pierwszym miastem w Królestwie Polskim, które mogło pochwalić się posiadaniem tramwajów elektrycznych była Łódź. Obecnie najbardziej rozległą sieć tramwajową posiada konurbacja górnośląska. Pierwsza sieć linii tramwajów górnośląskich o trakcji parowej i szerokości toru 785 mm powstała dzięki spółce Oberschlesische Dampfstrassenbahnen w 1894 roku. Sieć tramwajowa łączyła Piekary Śląskie z Bytomiem i Bytom przez dawną Królewską Hutę (aktualnie Chorzów), Świętochłowice-Lipiny, Rudę i Zabrze z Gliwicami.
Po zakończeniu II wojny światowej systemy tramwajowe w większych polskich miastach były rozbudowywane i modernizowane. Jednocześnie przeprowadzono likwidację sieci tramwajowych, które były przestarzałe i mniej funkcjonalne. Zgodnie z polityką PZPR-u zlikwidowano systemy tramwajowe, między innymi w Słupsku, Inowrocławiu lub Olsztynie. Od lat 80. XX wieku w wielu miastach na całym świecie zaczęto powracać do systemu transportu tramwajowego, który okazał się wydajniejszy oraz tańszy w eksploatacji. W 1980 roku w skali globalnej istniało 400 sieci tramwajowych, zaś w 2000 roku liczba systemów tramwajowych wzrosła do 460.
W Polsce jednocześnie występują przeciwne tendencje do likwidowania sieci tramwajowych lub jej rozwijania, a nawet zakładania systemu tramwajowego, na przykład w Olsztynie. Tramwaje niskopodłogowe okazują się udaną inwestycją, która znacząco zmniejsza wydatki komunikacji miejskiej, ale także okazuje się bardziej przyjazna środowisku niż autobusy.