W większości języków europejskich nazwa tego miesiąca została zapożyczona z etymologii grecko-rzymskiej. Jej twórcą jest Owidiusz, poeta nazywany najwybitniejszym elegikiem starożytności. Wskazuje on jednak różne możliwości. Pierwsza tradycyjnie związana jest z bóstwem, którym Rzymianie przypisywali dni tygodnia i miesiące. Junona to małżonka Jowisza (najwyższego władcy nieba i ziemi, ojca bogów), opiekunka życia kobiet, w tym życia seksualnego i macierzyństwa. Inne źródło sugeruje, że czerwiec nosi imię Lucjusza Juniusa Brutusa, założyciela rzymskiej Republiki. Możliwe też, że nazwa pochodzi od łacińskiego słowa „iuniores” , co oznacza „młodsi", w przeciwieństwie do słowa „maiores” („starsi”) związanej z miesiącem poprzedzającym, czyli majem. Przykłady, w których rzymska etymologia wpłynęła na nazewnictwo, to angielskie „May”, hiszpańskie „junio, francuskie „juin”, niderlandzkie „juni”, portugalskie „junho”, włoskie „giugno”, szwedzkie „juni” czy niemieckie „Juni”.
Wyjątek od rzymsko-greckiej etymologii można zaobserwować nie tylko w Polsce. W języku fińskim czerwiec nazywa się „kesäkuu” , dosłownie „letni miesiąc". W języku chorwackim „lipanj” to „miesiąc lipy". Turecka nazwa miesiąca „haziran" pochodzi od słowa „gorący". W języku litewskim czerwiec to „birželis" od słowa „beržas" („brzoza"). We współczesnym języku chińskim i japońskim czerwiec określany jest jako „szósty miesiąc". Japończycy dawniej określali go jako „minatsuki” lub „minazuki”, czyli „miesiąc wody”.
Dla uczniów to jeden z najbardziej wyczekiwanych miesięcy, który jest przedsmakiem przed wakacjami. Dorośli także myślami są już na urlopie, zresztą już dla naszych przodków był to miesiąc przejścia wiosny w lato. Dokładnie w Noc Kupały, najkrótszej nocy roku, która przypada na przełom 21 i 22 czerwca.
Kamienie czerwcowe to perły, chryzoberyl i kamień księżycowy. Kwiaty symbole dla osób urodzonych w czerwcu to róża i wiciokrzew. Znaki zodiaku to Bliźnięta i Rak.